18 utworów średnio po dwie minuty, bardzo mało słów i muzyki. Zaczyna się od „v1”, mocnego punktu albumu – koślawy bit, klawiszek, gitarka, banjo i (zgaduję) czajnik z gotującą się wodą, lekki rozstrój instrumentów.
Nigdy nie myślałem, że futbol może zbawić świat, ale wierzyłem, że muzyka może nam uratować życie. Czego zresztą (jeszcze) nie zrobiła. Poto & Aby to szyld półamatorskiego czy może lepiej napisać domowego projektu, w którym za muzykę, teksty, instrumenty i śpiew (on sam pisze: jęki) odpowiada jeden człowiek – Przemek Tymiński. Pomaga mu żona Agnieszka, często przejmująca główny wokal.
Fajna nazwa i bardzo dobry singiel z nietragicznym wideo są największymi atutami tej produkcji. Wyobrażałem sobie więcej – dlatego że poleca to Vreen, który zna się na rzeczy. Nie ma przełomu, ale też nie ma tragedii, za to jest konsekwencja i wynikające z niej kłopoty i atrakcje.
Robert Sankowski zorganizował w „Gazecie” głosowanie na najlepsze płyty 2011 roku i musiałem wziąć w nim udział. Nie lubię brać udziału, bo nie da się wszystkich płyt wychodzących w ciągu roku wysłuchać z równą uwagą, a mi nie udało się nawet dotrzeć do wszystkich ciekawych. Czyli miałem wybrać dziesięć dobrych płyt polskich i ułożyć je w kolejności od najlepszej do najgorszej, a następnie to samo zrobić z płytami zagranicznymi.
Lubię tę rzadką w Polsce kombinację: artysta mający poczucie humoru ma też poczucie melodii. Nie ma przeginki w sensie słabych żartów. Jednocześnie jednoznacznie Vreen, głowa i nogi kilku czy kilkudziesięciu nadmorskich projektów, daje tu pokaz swojej jedyności, odrębności. To duża sztuka, zwłaszcza gdy do grania zaprasza się paru ładnych muzyków.
Bardzo dobra jest płyta In The Name Of Name, tylko trudno coś o niej napisać. Nie ma mody na gitarowe zespoły nawiązujące do lat 70., nie wypada o nich pisać dobrze, a zawodowi krytycy twierdzą, że Malkmus nagrywa świetne płyty.
