Chyba najciekawsza oferta w klasycznym popie ostatnich miesięcy – przebojowa, dobrze zaśpiewana i zaskakująco świeża.
Jedna z radośniejszych płyt roku, jakby skrojona na najcieplejsze tygodnie. Szwedzki tercet nie martwi się, że jego największym hitem od 10 lat pozostaje „Young Folks”. Przeciwnie, podobny patent z gwizdaniem melodii stosuje w dość ślamazarnej tytułowej piosence z nowej płyty.
Ostatnia noc wydłużyła mi się przez książkę. „W lesie wiedeńskim wciąż szumią drzewa” jest reklamowane jako reportaż, ale sporo w niej literatury. Dla mnie to hasło jest prędzej ostrzeżeniem niż zachętą. Część „reportaży literackich” nie nadaje się do czytania – za mało w nich faktów, za dużo autora. To nie jest problem książki Åsbrink.
Używająca nazwy Promise And The Monster szwedzka artystka Billie Lindahl rzadko wydaje płyty – od poprzedniej upłynęło już pięć lat.
Coś dla zmartwionych tym, że w ostatniej inkarnacji Swans (według „Wyborczej” ich „To Be Kind” było płytą roku 2014) zabrakło wokalistki Jarboe. Anna von Hausswolff podobnie jak zespół Michaela Giry kąpie się w patosie, wśród priorytetów ma też repetycję i trans. Gra lżej, za to lepiej śpiewa.
Zagadkowy projekt: w odludnej wiosce w najbardziej politycznie poprawnym kraju świata zalęgła się nad wyraz fotogeniczna sekta wudu (ta, jasne) grająca dziwaczną psychodeliczno-rockowo-etniczną muzykę.
