Trzeci album warszawskiego duetu kojarzy mi się z książką „Bogowie, groby, uczeni”. Nawet tytuł brzmi odpowiednio, bo Olga Mysłowska i Daniel Pigoński generują muzykę uroczystą, mroczną i niepokojącą, choć ze sporym ładunkiem ironii czy przegięcia.
Powrót z nicości duetu, który był zbyt zajęty i zbyt rozlazły, żeby po debiucie (2008) pociągnąć temat i robić rzeczy, które zazwyczaj robią zespoły. Koncertów było niewiele, drugi album ukazuje się z kilkuletnim poślizgiem.
Gdybym chciał tym tekstem naśladować wydawnictwa płytowe Lado ABC, to musiałby on być spóźniony, zabawny, świetny i powinien też być nową formą. Przysięgam, że jedną z wymienionych jakości ten tekst ma, ale trudno nadać kilku zdaniom wszystkie te cechy naraz.
Granie w jednym, wyznaczonym stylu jest dobre raczej dla muzyków zrównoważonych, ustatkowanych, mających rodzinę, którą muszą utrzymać – wokalistka Olga Mysłowska opowiedziała mi o łączeniu stylów muzycznych, wolnych zawodów oraz języków martwych i żywych. A było to ponad rok temu.
Zestaw najlepszych płyt dziesięciolecia kończę nagraniami, które zaprzeczały i podważały (to łatwe), a zarazem robiły nowy rodzaj szumu. Niezupełnie wiem, jak mają inni, ale ja na przykład uważam, że najciekawiej się dzieje, gdy spotykają się osobowości. Ludzie utalentowani. Gdy osobowościom się chce zrobić coś nowego, gdy mają potrzebę odrzucenia swojego, za przeproszeniem, dorobku – jest dobrze.
