Nie mam rankingu koncertów, bo nie wszystko widziałem, nawet nie połowę. Kilka rzeczy bardzo mi się podobało, kilka było wtopą. Jakie krążą energie? Co z tekstami?
Polska ciekawsza od reszty świata, niewielu debiutantów i rządy pokolenia 30-latków – to główne wnioski z przeglądu tegorocznych albumów. Oto co chcę zapamiętać z 2017 roku.
Wydana przez Czarne książka Pawła Sołtysa to rzecz dla wrażliwych od czułego i uważnego pisarza. Nie wiem, od jak dawna Sołtys pisze opowiadania, ale w swej pierwszej książce nie strzela na wiwat. „Mikrotyki” to kąpiel w melancholii.
Rok 2014 należał do Pablopavo, autora płyt „Polor” (z Ludzikami) i „Tylko” (zupełnie solowej). W toku poszukiwań piosenkowych, bluesowych, folkowych warszawski artysta nie stracił serca do muzyki jamajskiej. Uprawiają ją już długo – ze swym towarzyszem ze Zjednoczenia didżejem Krzakiem poznali się ponad 20 lat temu.
Pablopavo na początku roku wydał swoją drugą płytę z Ludzikami. Zawartość sugerowała, że nowym kierunkiem poszukiwań warszawskiego wokalisty będą brzmienia akustyczne. Jeszcze nie. Znany z Vavamuffin Pablopavo ponoć ma w głowie coś w tym rodzaju, ale najpierw zaprosił do współpracy mistrza elektroniki.
Pablopavo, w dniu premiery kończący 33 lata, na okładce swojej drugiej płyty jest warszawskim czarusiem. Teksty sprawiają jednak, że na ten portret trzeba spojrzeć jeszcze raz – ten czaruś ma w oczach śmierć.
