Nie spodziewałem, że w sytuacji pandemii i zimy najlepszym lekiem na skołatane nerwy będzie na ogół nieprzekonujący mnie jazz. Chicago to jednak inny jazz, wyluzowany i śpiewny, bywa, że melancholijny. Nowy Jork też nie zawodzi.
Stephin Merritt, wokalista amerykańskiego zespołu The Magnetic Fields, ma rzadko spotykany w muzyce rozrywkowej głęboki basowy głos, wielkie ambicje i upodobanie do liczb.
Nie tylko politykom wydaje się, że z Polski wyjątkowo blisko jest do USA. To złudzenie dopada też część naszych artystów, próbujących podrobić pomysł, brzmienie, image zza oceanu. Tymczasem głos i gitarę jednego z wielkich oryginałów dzisiejszego popu Devendry Banharta znajdziemy na płycie Rokii Traoré.
Jego zespół Bright Eyes jest raz lepszy, raz gorszy, ale często zmanierowany. Jak rodzisz się w Nebrasce i jedziesz do Nowego Jorku robić karierę w złotych czasach alt country, to wiadomo, że cnoty nie zachowasz. Nurt się już przejadł, a 34-letni Oberst odłożył na półkę wszystkie składy, by wreszcie wydać coś podpisanego wyłącznie własnym nazwiskiem.
Doskonały album wokalistki i gitarzystki z Mali, jeszcze lepszy niż poprzedni „Tchamantché”. Piosenki są niby to zróżnicowane w tempach, dynamice i instrumentarium, a jednak stanowią jedną opowieść o pięknie kontynentu uśmiechu i godności afrykańskich kobiet.
