„Wszystko się zmieniło/ tylko niebo zawsze szare” – śpiewa Marcin Pryt w „Solarisie urbino”, może najczytelniej oddającym dawne 19 Wiosen. Na pierwszym planie są tu archaiczne klawisze Grzegorza Fajngolda i głos Pryta, który śpiewa o niebie, mieście, ruchu, technice, lataniu i człowieku.
„Znalazłem na pustyni wodę, zwilżyłem usta, obmyłem twarz” – śpiewał kiedyś Marcin Pryt. „The Great Division” jest jak ta woda. Okładka mówi wszystko: rozwalony stary kabriolet, stacja benzynowa, pustynia, kaktusy, sępy, skorpiony.
Pisanie o tym albumie bez użycia brzydkich słów nie daje satysfakcji. Frank Black z Pixies mówił, że gdy słucha rock and rolla, chce się poczuć tak brudny, że musi wziąć prysznic. Proszę sobie dopisać te słowa gdzieniegdzie.
Kilka lat temu na Zachodzie freak folk był rewelacją, u nas też powstało parę płyt w tej konwencji. Coldair to jeszcze „mniejszy” zespół niż wrocławski duet Indigo Tree – na wszystkich instrumentach gra jeden człowiek.
Spotkały się na nagraniach folkowo-punkowej supergrupy R.U.T.A. Za mało im tam było śpiewania o kobietach, zrobiły więc własny zespół. Feministyczny, bojowy, nawet przebojowy.
Pocztówka ze starej Ameryki. Taka płyta pomaga na cały rok zapamiętać odcień świeżej wiosennej zieleni.
