Wbrew nazwie U.S. Girls nie są zespołem, lecz jednoosobową działalnością Meg Remy, Amerykanki z Toronto. Po dwóch szorstkich, eksperymentalnych płytach zaczęła ona nagrywać piosenki, a debiut w słynnej wytwórni 4AD zalicza z płytą ogółem piątą – najbardziej wygładzoną brzmieniowo, przystępną.
Chowający za szyldem Beirut Zach Condon, Amerykanin z Nowego Meksyku, zdaje się klasykiem muzyki niezależnej, a nie skończył jeszcze 30 lat. Miał mocne wejście – blisko dekadę temu dwiema płytami ukoił nostalgię trawiącą każde młode pokolenie śpiewnym głosem, tęskną muzyką orkiestry dętej i zdjęciami w sepii.
Wokalista Deerhunter Bradford Cox nagrał już trzeci autorski album. Na koncie ma mnóstwo mniejszych płyt, a do tego sporo muzyki wrzuca na blog (np. „garść” 49 piosenek pod koniec zeszłego roku). Na „Parallax” nie tylko śpiewa, ale także gra na wszystkich instrumentach.
Słynny zespół z Bostonu, od którego powrotu na scenę minęła już dekada, w 2014 r. wydał pierwszy album studyjny po 23 latach przerwy. Fani mieli mieszane uczucia, tym bardziej że wszystkie utwory z „Indie Cindy” były już znane z czteroutworowych epek, którymi Pixies raczyli fanów już wcześniej.
Lat mija naście, odkąd Ariel Rosenberg zaczął czarować świat kasetowymi nagraniami, na których bezceremonialnie kopał się z brzmieniami z lat 70. i 80. Nadal go to bawi, ale piosenki 36-letniego Kalifornijczyka wydaje dziś sławna wytwórnia 4AD, a nie domowa oficyna.
Album zbiera doskonałe recenzje, a ja próbuję ustalić, co nowego wniosła do swej muzyki Merrill Garbus na trzeciej już płycie. Artystka (z partnerem Nate’em Brennerem u boku) wciąż bowiem zachowuje się jak nastolatka, którą autorefleksja ponosi w rejony strasznie ciekawe dla niej samej, za to trochę już się przykrzące, gdy patrzeć na to z zewnątrz.
