Vienio to nie tylko założyciel Molesta Ewenement. Jako radiowiec propaguje rocka wśród hiphopowców, rap wśród słuchaczy rocka, ma audycję z Tomkiem Lipińskim z Tiltu, widać go na koncertach reggae’owych, gra m.in. z gitarowym Way Side Crew. Kocha muzykę, tropi połączenia i podobieństwa.
Kiedy patrzy się na wrocławski duet, od razu rzuca się w oczy różnica między muzykami. Trębacz Artur Majewski stoi w czystej przestrzeni, trzymając jeden instrument, z drugim pod ręką. Perkusista Kuba Suchar jest obstawiony dużym zestawem, ma w zasięgu mnóstwo brzmień, barw, urządzeń na prąd.
Najbardziej z produkcji lidera zespołu Bradforda Coxa lubię jego solową twórczość pod nazwą Atlas Sound. Tam jest spokojniejszy, wędrujący poza czasem, retro i futuro naraz. Artysta ma też jednak powód, by prowadzić regularny rockowy zespół – Łowcę Jeleni właśnie.
Debiut młodego zespołu z małej miejscowości na Podkarpaciu. Zanim jeszcze go nagrali, na wspólną trasę ze Strachami na Lachy zaprosił ich Grabaż. Nie dali plamy. Prosty rockowy kwartet z ciekawym, pewnym wokalem Piotra Jabłońskiego i utalentowanym klawiszowcem Marcinem Dyłą.
74 lata ma dziewczyna. Trochę jak Low, trochę jak ten stary Murzyn w zeszłym roku na Offie; jest blues, mrok, Cave. I Bóg, BÓG. Ładnie.
O rety, jakie brzmienie oldskulowe, jakie bitelsowskie woksy na akustyku, harmonie. Jedni z miliona. Numer tytułowy w duchu Marka E. Smitha.
Rodriguez-Lopez szuka drogi między popem a gitarową stęchlizną. Zrazu przyjemne, z czasem nudne i puste.
Z soulem przez dziesięciolecia. Od Sasa do Lasa niestety. Jackson by tych numerów nie chciał. U bejby, oł gerl, aj łona. Fuj.
Na wstępie chciałbym zaznaczyć, że nie są tu opisywane płyty słabe. Po prostu niektóre nawet fajne rzeczy da się opisać jednym zdaniem, czasem trzeba. Po co się rozpisywać.
Tytuł płyty wiele tłumaczy, podobnie jak tytuł utworu „20th Century Ghosts”. Dla tych, którzy nie mogą się obyć bez słowa „Duchologia”.
Italianiec w LA. Przewidywalna do bólu, trochę obciachowa elektronika w stylu lat 90. To nie jest soundtrack do biednej gry komputerowej. Więcej stopy do odsłuchu.
Bardzo fajny zespół. Ze Szkocji. Wszystko u nich po staremu. Polecam album „Let’s Get Out Of This Country”.
Jimi Tenor rozgląda się, co można jeszcze zrobić z house’em. Da się zaprosić na wokal świetną dziewczynę z Brooklynu. Podkład do pokazu bukareszteńskiej mody.
