Kilka lat temu na Zachodzie freak folk był rewelacją, u nas też powstało parę płyt w tej konwencji. Coldair to jeszcze „mniejszy” zespół niż wrocławski duet Indigo Tree – na wszystkich instrumentach gra jeden człowiek.
Cykl pieśni inspirowanych utworami powstałymi na przestrzeni kilkuset lat. Jest Bach, Schubert, Debussy, no i Chopin. Tori Amos jest lata świetlne od „Cornflake Girl” i mimo historycznego kontekstu nowej płyty są to lata „naprzód”.
Oto facet odpowiedzialny za chillwave. Neon Indian swoim debiutem sprzed dwóch lat „Psychic Chasms” zdobył miano klasyka gatunku. Rzecz polega na elektronicznej nostalgii za latami 80., ale zmyślonej i przetworzonej – szef projektu Alan Palomo ma tylko 22 lata.
Lubię takie zagadki: wydawca pisze o 12 utworach, a na mojej płycie tylko 11. Wybija się singlowe, otwierające „Efektywnie” – kojarzy się z Rammsteinem, tylko że bardziej sensownym. Gitarowe riffy są idealnie stopione z samplami. Dalej jest już bardziej tradycyjnie, gitarowo i mocno, jak to w SP Records.
Od początku tak mnie wzięło, że ciężko było zostawić pierwszy utwór. „I Love You” jest złożone z bajkowych, gwiezdnych syntezatorów i słów. Dźwięki grają ze słuchaczem w kulki tak samo jak słowa. To muzyka, jaką słyszy się między blokami, z aut klatkersów.
Dwa lata temu wyglądało to na sympatyczny żart. Punkowcy z Kalifornii w środku lata wydali płytę z muzyką meksykańskich mariachi. Trąbki, smyczki, gitary klasyczne, kastaniety... Ile lat musi mieć żart, żeby autor, powtórzywszy go, ocalił twarz przed zgniłym pomidorem?
