Starzy już muzycy powiedzieli sobie chyba: zagrajmy trochę muzyki. Na dziewiątej ich płycie zwraca uwagę rockowa świeżość, zadziorność, pozytyw. Żadnej presji, ciśnienia, są tu kawałki wydziergane tak jak trzeba, z tego co trzeba.
Niczego nie jest za dużo – a jak jest, to można łatwo pominąć, bo na końcu. Cała płyta brzmi jak audycja amerykańskiego radia z lat 70., na szczęście krąży nad tą audycją duch zabawy. Oblicze Yo La Tengo jest jasne, pogodne... a niebo jest przy tym niebieskie.
Talent do zabawy w konwencje (być może należy napisać: w konwencję) to cenna rzecz i należy go pogratulować zespołowi. Granie to także zabawa. Gdzie jednak podziała się umiejętność pisania chwytliwych numerów, które nie chcą wyjść z głowy?
Pierwszego dnia nie dotarłem na festiwal, wcale nie dlatego, żebym był na U2. Drugiego, trzeciego i czwartego widziałem mnóstwo koncertów, starałem się jednak omijać rzeczy dobrze mi znane i często widziane na koncertach w Warszawie, stracili na tym m.in. Janerka, Pustki, Komety, Armia, czyli wykonawcy często wymieniani przez oglądających festiwal jako tzw. magnesy. Widziałem ich po kilka-kilkanaście minut lub wcale. Wszystkie spostrzeżenia grupuję w kolejności alfabetycznej.
Trudna płyta, która po kolejnych przesłuchaniach staje się bardzo ciepła, bliska i dużo łatwiejsza niż w pierwszym rzucie. Grają improwizatorzy – nazwiska bardzo szanowane: trio Szamburski, Bielawski, Zemler – a wydaje Lado ABC. Jest to kombinacja gwarantująca odpowiedni poziom kompozycji, wykonawstwa, artworku okładki i last but not least, poczucia humoru.
Większość materiału to niestety zwrotka, refren, zwrotka, przejście, i jeszcze raz, a później przejście od czapy. Można i tak, to wciąż popularna metoda tłuczenia kawałków na kilometry. Najgorsze jest jednak to, że w skali całego tego wydawnictwa dominuje jedna rytmika. Mimo buchającej z pieców energii „Mrowisko” jest świetnym środkiem nasennym. W tej sytuacji uwagę przykuwają teksty.
