Nastąpił czas podsumowań, więc tak jak rok temu liczę płyty krajowe i zagraniczne, których słuchałem w tym roku z przyjemnością i dłużej. Bez miejsc, bo nie lubię szeregować. Gdybym miał wyznaczyć płytę roku tu i tam, to pewnie – proszę bardzo – byłyby to debiut Michała Bieli i „Lament” Einstürzende Neubauten.
Bardzo podobały mi się podsumowania roku Jana Błaszczaka (trochę za krótkie opisy, za dużo nazw) i Marka Falla (w punkt, choć kilku rzeczy zabrakło – jak zawsze, gdy nie chce się wymieniać dwustu tytułów). Sam chciałbym napisać takie podsumowanie, gdybym umiał i oczywiście gdyby ktoś mi zapłacił, byłoby to podsumowanie nad podsumowaniami, pokusiłbym się nawet pewnie o podsumowanie szeregu innych podsumowań. Wytknął braki, nadużycia, błędy i towarzyskie powiązania. Ale nie muszę, za to muszę się spieszyć, bo zaraz wyjeżdżam na urlop.
Pod tym chwytliwym tytułem spisuję albumy, które chciałbym z tego roku zapamiętać. Takie, które dłużej zostawały w odtwarzaczu, w telefonie, z czymś mi się kojarzące i tak dalej. Tylko część w nich występuje na liście zgłoszonej przeze mnie do gazetowego podsumowania roku. Tak już jest.
Robert Sankowski zorganizował w „Gazecie” głosowanie na najlepsze płyty 2011 roku i musiałem wziąć w nim udział. Nie lubię brać udziału, bo nie da się wszystkich płyt wychodzących w ciągu roku wysłuchać z równą uwagą, a mi nie udało się nawet dotrzeć do wszystkich ciekawych. Czyli miałem wybrać dziesięć dobrych płyt polskich i ułożyć je w kolejności od najlepszej do najgorszej, a następnie to samo zrobić z płytami zagranicznymi.
Zestaw najlepszych płyt dziesięciolecia kończę nagraniami, które zaprzeczały i podważały (to łatwe), a zarazem robiły nowy rodzaj szumu. Niezupełnie wiem, jak mają inni, ale ja na przykład uważam, że najciekawiej się dzieje, gdy spotykają się osobowości. Ludzie utalentowani. Gdy osobowościom się chce zrobić coś nowego, gdy mają potrzebę odrzucenia swojego, za przeproszeniem, dorobku – jest dobrze.
Piosenka to ładna, zgrabna muzyka i bardzo dobry tekst. Kombinacja trudna, ale nie nieosiągalna. Fajna piosenka zdarza się dopiero wtedy, gdy muzyka i tekst połączone są – powiedzmy to wprost i bez krępacji – wpadającą w ucho melodią. W Polsce łatwiej o całkowite zaćmienie słońca niż zespół nagrywający regularnie dobre piosenki, niemniej w ostatnich latach wyłoniło się paru pewniaków. W dziesięcioleciu z jedynką na przedzie można od nich oczekiwać bardzo dużo.
