Jak to szło – o muzyce/filmie/czymkolwiek pisać w sposób osobisty? Włączać własne doświadczenie, własną perspektywę w opis płyty czy koncertu? Spróbujmy.
30 lat i 2 dni temu wyszła pierwszy raz „Wyborcza”. W ’89 roku kończyłem pierwszą klasę podstawówki nr 326 i oczywiście nie miałem pojęcia, że w „Wyborczej” przepracuję prawie pół życia, że poznam ludzi, którzy tę gazetę stworzyli, a wreszcie że pod wpływem ich i jej stanę się osobą, którą jestem dzisiaj. Takie rzeczy się dzieją, czytasz coś dzień w dzień i to ci mebluje głowę.
Piątek. Odpoczywam w domu po pracy, słucham zeszłorocznej płyty Wilhelma Brasa, pięknie brzmi i pięknie wygląda, przeglądam artykuły, na które nie było czasu w ciągu dnia. Myślę o pisaniu, o pracy i o reporterce.
Poprzedni kawałeczek wysyłałem w pośpiechu tuż przed koncertem Lei Bertucci w synagodze. Dlatego tam zaczynam dzisiejszy.
To miała być próba szybkiego zapisania tego, co się działo przez ostatnie 24 godziny tutaj w Krakowie. Nieudana, bo gugl zeżarł notatki.
Czytałem dziś rozmowy z Chrisem Cornellem. Redakcje podkreślają jego depresję, on sam próbował opowiadać o niej tak, żeby nie była piętnem. Nie zdawałem sobie sprawy, że był tak delikatny. Te kilka słów jest dla delikatnych ludzi.
