„Polak sprzeda zmysły”, zwłaszcza po przeczytaniu pierwszych tekstów, wydawał mi się kolejną książką zmontowaną z reportaży prasowych. Czasem krótszych, czasem dłuższych, rozwiniętych lub nie, ale pisanych „do tygodnika”. A właśnie że nie.
„Śmierć przewodnika rzecznego” to debiutancka powieść Richarda Flanagana, uznawanego dziś za najlepszego australijskiego powieściopisarza, laureata Nagrody Bookera. Z tą książką warto się wybrać do Puszczy Białowieskiej.
Nie mogę się zdecydować. Ta książka powinna budzić dyskusje, gorące rozmowy, bo podnosi temat polityczny. Z drugiej strony – osobiste historie w niej zawarte są daleko od polityki. Lubię być poruszony, lubię podążać za bohaterami ścieżkami, z których istnienia słabo zdawałem sobie sprawę.
Przed Nike usiłowałem przeczytać choć część nominowanych książek. Uznałem, że „Inna dusza” pewnie wejdzie do finału i że taka literatura, powiedzmy, popularna da mi rozpęd do czytania kolejnych utworów. Przewidywania sprawdziły się niedokładnie.
Czytałem Renatę Lis i chciałem notować. Nie z książki, tylko ze swojego życia. Mniej – z tego, co widzę. Chciałem uczyć się notować.
Ostatnia noc wydłużyła mi się przez książkę. „W lesie wiedeńskim wciąż szumią drzewa” jest reklamowane jako reportaż, ale sporo w niej literatury. Dla mnie to hasło jest prędzej ostrzeżeniem niż zachętą. Część „reportaży literackich” nie nadaje się do czytania – za mało w nich faktów, za dużo autora. To nie jest problem książki Åsbrink.
