Voo Voo nagrało świetną, stonowaną muzycznie płytę, na której skrzy się od emocji. Wojciech Waglewski, ten stary mistrz, spełnia się w prostocie, na skrzyżowaniu muzyki źródeł, bluesa i piosenki.
Pod mało odkrywczym tytułem ukrywa się muzyka nieodbiegająca od bardziej melodyjnych, piosenkowych dokonań jazzowo-punkowego basisty Wojtka Mazolewskiego (bardziej niż o gatunki chodzi tu o podejście do materii muzycznej).
Po błyskotliwym debiucie równe dwa lata temu dziś Radosław Skubaja wraca odmieniony. Pierwszy album „Wilczełyko” oceniano jako momentami grunge’owy, mocny, męski – zaskoczenie po latach współpracy z elektronicznymi artystami pokroju Noviki, Smolika czy Enveego.
Pierwsza płyta Waglewski Fisz Emade (ojciec Wojciech, syn Bartek, syn Piotrek) wyszła już pięć lat temu. W drugiej uderza gra z tamtą okładką, białą z wyraźnymi składanymi z połówek zdjęciami twarzy muzyków. Druga jest czarna z bohomazami Fisza, na rozmytym zdjęciu ledwo da się rozpoznać sylwetki, a twarz B.W. pokreślona.
