Na nowym albumie Vespy więcej niż klasycznego ska jest swingującej muzyki retro. Niestety, muzykom nie zawsze wystarcza energii i dobrych tekstów.
Miał dość niekończących się gitarowych solówek kolegów, zbyt przystojnych perkusistów, nocowania po najtańszych hotelach w sześć osób, odwołanych koncertów i oczywiście prób, na które zawsze ktoś nie przychodził.
O mały figiel przegapilibyśmy debiutancką epkę Pomorzan. Nie wolno. Ta nazwa nie myli – szczecinianie robią drapieżny, hałaśliwy bigbit rodem z lat 60., czasów, gdy na całym świecie młodzież łapała za gitary, by grać rock and rolla.
Weterani ska ze Szczecina są ostatnio bardzo aktywni. Po nagraniu ostatniej płyty „Potwór” (2007) wznowili swój debiut „Vespa” (1997), na którym zdaniem Warszawy się skończyli. Lata minęły od pierwszej, rewelacyjnej płyty. Muzyka Vespy stała się mniej podwórkowa i rozkosznie prowincjonalna, a bardziej rasowa i, niestety, przewidywalna.
