Ciemna muzyka nie jest już taka jak dawniej, robi się zwyczajnie groźna, jak nowe płyty Lotto. Nie istnieje właściwa kolejność ich słuchania, bo to nie jest podwójny album.
To był rok wyjątkowy, to był rok niezwykły, to był rok jak wszystkie, to był rok przeciętny. Urodziliśmy się i umarliśmy. Ponieśliśmy największe klęski i wszystko udało się jak nigdy.
Z przyczyn zdrowotnych długo się do tego zabierałem, przesłuchałem całkiem dużo albumów, robiłem też zakupy. Czyli mniej więcej jak zawsze, tylko że mnóstwo czasu to wszystko zjadało.
Wyrażę opinię: Unsound to festiwal specjalistyczny, fanowski, niepodobny do festiwalu-przeglądu aktualności. Trzeba stale szukać sposobów na opowiedzenie tej historii.
Ten album jest zupełnie różny od zeszłorocznego „Elite Feline” (Płyty Roku „Wyborczej”), a jednak można w nim dostrzec nitki wiodące do poprzednich nagrań Lotto.
Długowieczne Kristen się zmienia. Na nowej, ósmej płycie jest tylko jeden utwór ze słowami – tytułowy, żadna piosenka, prędzej niejasna opowieść, poranna notatka ze snu.
