Uwielbiani twórcy światowej alternatywy na tej płycie przypominają nie Lennona i McCartneya, lecz raperów – wymieniają się zwrotkami i całymi piosenkami, wspólnie śpiewają refreny i dobrze się bawią.
Zestaw coverów The Grateful Dead: 59 utworów, ponad 300 minut muzyki. Dowód na aktualność legendy amerykańskiego rocka? Raczej na żywotność dzisiejszej sceny.
35-letniemu Kurtowi Vile’owi piosenki same wychodzą spod palców. W 2013 r. zdobył mistrzostwo świata albumem „Wakin On A Pretty Daze” w slackerskim stylu nawiązującym do Toma Petty’ego, Bruce’a Springsteena i Marka Knopflera. Obrona pasa mistrzowskiego to mniej efektowna część roboty.
Bob Dylan byłby zadowolony. Bruce Springsteen także, a przed nim pewnie nawet Tom Petty oraz Mark Knopfler (to od nich żwawsze). Z młodych Kurt Vile zrobił ostatnio podobną płytę (to od niego lżejsze). W sensie kompozycji „Lost In The Dream” jest tradycyjnie gitarowa, zrelaksowana, niespieszna, ale w produkcji została śmiało podrasowana elektroniką.
Piąty album w ciągu sześciu lat. Kurt Vile, 33-letni kapłan indie rocka, trochę na wyrost porównywany do Springsteena i Dylana, ma niewyczerpany zapas bardzo dobrych melodii.
Pierwszy raz byłem na Offie jako dziennikarz. To się wyklarowało tuż przed, gdy byłem już nastawiony na wakacje. I pojechałem na wakacje, jako widz, przypadkowy świadek. Żeby zobaczyć Bradleya i Atari Teenage Riot, Retro Stefson i Thurstona, Malkmusa i Swans. Zobaczyłem zupełnie co innego, ale spodziewałem się.
