Gdybym chciał tym tekstem naśladować wydawnictwa płytowe Lado ABC, to musiałby on być spóźniony, zabawny, świetny i powinien też być nową formą. Przysięgam, że jedną z wymienionych jakości ten tekst ma, ale trudno nadać kilku zdaniom wszystkie te cechy naraz.
Okoliczności są wyłożone w pierwszych słowach w sposób następujący: „Take your car one summer night/ take your friends and drive/ not a word – and dive into the night”.
Na profilu Kristen ostatnio wyskoczyła nowa rzecz – nagranie demo z 1998 roku, pięć zwięzłych numerów. Zupełnie tacy jak teraz, ale inni. Na talerzu, wprost, śmiało pokazuje się tu zespół, który w ciągu kolejnych kilkunastu lat znalazł własny język. Brzmienie. Lirykę. Ewenementalny i ważny skład.
Pierwszy raz byłem na Offie jako dziennikarz. To się wyklarowało tuż przed, gdy byłem już nastawiony na wakacje. I pojechałem na wakacje, jako widz, przypadkowy świadek. Żeby zobaczyć Bradleya i Atari Teenage Riot, Retro Stefson i Thurstona, Malkmusa i Swans. Zobaczyłem zupełnie co innego, ale spodziewałem się.
Kiedyś myślałem, że muzyka to jest po prostu takie „coś”, jak drzewo czy słońce – mówi Michał Biela. Rozmawiamy przez net z okazji wydania przez Kristen nowej, bardzo dobrej płyty „Western Lands”. Pytam raczej o obserwacje i o muzykę w ogóle niż o samą płytę, o której sporo można przeczytać gdzie indziej. A i ja sam też już ją omawiałem i chwaliłem.
Pięć lat po ostatniej płycie „Night Store” Kristen podarowali słuchaczom 28 minut muzyki. Nie namawiają do zakupu cegły. Prawie dwa razy dłuższy warszawski koncert to potwierdził. Precyzyjnie wiedzą, co robią.
