Małżeństwu niewidomych muzyków z Mali chyba największą famę dało świetne „Dimanche a Bamako” (2004). Tamten album produkował Manu Chao, później Amadou & Mariam współpracowali z Damonem Albarnem (Blur, Gorillaz).
Rejestracje utworów pochodzą z połowy poprzedniej dekady, a styl muzyczny, do którego się odwołują, powstał jeszcze dobre ćwierć wieku wcześniej. W latach 80. w polskiej zimnej fali prym wiodły 1984 czy Made In Poland. Ze świeżych zespołów po swojemu ten ogród uprawia teraz np. Organizm.
Jeszcze przed przesłuchaniem zdążyłem przeczytać parę recenzji debiutu warszawskiej Niechęci. Nie natchnęły mnie entuzjazmem, bo w każdej natknąłem się na słowo „jazz”. To słowo ma mnóstwo odcieni i właściwie w niczym nie pomaga. A Niechęć jeśli gra jazz, to o tyle, o ile grało go Morphine albo o ile pisał go Cortazar w opowiadaniach.
Piosenka popularna, której w Polsce tak brakuje. Czyli umocowana historycznie muzyka wyrosła ze sceny niezależnej nadająca się do tego, żeby puścić ją pokoleniu niżej lub wyżej. I usłyszeć: „To jest OK, nie zapomnij tego wziąć na majówkę”.
Autorska wersja muzyki Krzysztofa Komedy do „Nieustraszonych pogromców wampirów”. Weber, Duda, Moretti, Zabrodzki nagrali ją z udziałem klawesynistki Małgorzaty Sarbak i wokalistki Natalii Przybysz.
32-letni stary jazzista Radek Duda (rodzina Joanny i Tomasza) wymarzył sobie spektakl muzyczny. Bajkowa fabuła, takaż muzyka. Oto tancerka nihon buyou Hana Umeda (czy słyszą państwo jej obecność?), oto wokalistka ponoć znikąd – Lula, do tego ekipa warszawskich młodych jazzmanów. Grających przystępnie, melodyjnie i na wielkim poziomie.
